၂၁ ရာစု ဂလိုဘယ္လိုင္ေဇးရွဲန္၊ 

အပိုင္း (၁)

ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႕ ၄% ရာခုိ္င္ႏုန္းသာရွိတဲ့ ေျမာက္အေမရိကဟာ ကမၻာ့စြမ္းအင္ ၂၅% ရာခိုင္ႏုန္း၊ သုံးျဖဳန္းမႈ ၄ဝ% ရာခုိင္ႏုန္း၊ တပ္မေတာ္အသုံးစာရိတ္ ၅ဝ% ရာခိုင္ႏုန္းႏွင့္ က်မ္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ၅ဝ% ရာခို္င္ႏုန္း ကို သံုးစားလွ်က္ရွိေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ တႏွစ္မွာေဒၚလာ ၇ဝဝ ဘီလီယံ (တေန႔လွ်င္ ၂.၆ဘီလီယံ) ကမၻာ့အသုံးစာရိတ္ရဲ႕ ၇ဝ-၈ဝ% ရာခုိင္ႏုန္းကို သုံးစားေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္း လာကာ GDP ၁၂-၇ သာ ရွိလာတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ေလွ်ာ့ နည္းလာ ျခင္းဟာ ျပည္ပ ႏိုင္ငံေတြအေပၚေၾကြးမီွတင္လာျခင္းကိုျပသေနပါတယ္။ အဲဒီေၾကြးမွီကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆပ္ေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကမၻာ့ေငြေၾကးရန္ပုံေငြအဖဲြ႔ (IMF) ရဲ႕ခန္႔မွန္းခ်က္အရ လာမည့္ဆယ္စုႏွစ္ေတြမွာ တရုတ္ႏွင့္ အိႏၵယႏိုင္ငံသာ ကမၻာ့စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ တိုင္းတာႏုန္း (GDP) အျမင့္မားဆုံးေနရာ ေရာက္ရွိလာမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားၾကပါ တယ္။ တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ (GDP) ဟာ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကိုေက်ာ္သြားႏိုင္ျပီး ၂ဝ၂၅ မွာေတာ့ ေျမာက္ အေမရိကကိုပါ ေက်ာ္သြားႏိုင္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ထားၾကပါတယ္။

၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္-အေမရိကန္ႏွင့္ကေနဒါ-အေမရိကန္ ကူးသန္းစံခ်ိန္မက အေမရိကန္ရဲ႕ ကမၻာ့ကုန္သြယ္ ႏွင့္ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈစံခ်ိန္ေတြကို တရုတ္က ေက်ာ္ လွြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား တရုတ္ရဲ႕စံခ်ိန္ကို ဒီအတိုင္း ဆက္သြားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ တရုတ္ဟာ ႏိုင္ငံတကာမွာ အၾကီးမားဆုံးေသာ ကုန္သြယ္ကူးသန္းႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံ ေကာင္းျဖစ္လာဖြယ္ရွိပါတယ္။

၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ေရာက္လာတဲ့အခါ BRIC ဆိုတဲ့ ဘရာဇီး၊ ရုရွား၊ အိႏၵယႏွင့္ တရုတ္တို႔ရဲ႕GDP ဟာ G6 ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ ဂ်ာမနီ၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီ ႏွင့္ အဂၤလန္ႏိုင္ေတြရဲ႕ GDP ထက္ ၁.၅ ျမင့္လာႏိုင္ ပါတယ္။ Goldman Sachs အစီရင္ခံစာအရ ၂ဝ၅ဝ မွာ BRIC GDP ဟာ G6 ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ GDP အဆင့္ ပထမ၊ တတိယ၊ ပဥစမႏွင့္ ဆဌမေနရာအသီးသီးမွာ ရပ္တည္သြားဖြယ္ရွိပါတယ္။ အေမရိကန္ႏွင့္ ဂ်ပန္ကေတာ့ ဒုတိယႏွင့္ စတုတထေနရာမွာဘဲ ရွိေနမွာပါ။ ၂ဝဝ၉ မွတ္တမ္းအရ BRIC ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ေဒၚလာသုံးျဖဳန္းတဲ့ႏုန္း ဟာ G6 ႏိုင္ငံေတြထက္မ်ားေနပါတယ္ (Whecan 2004).

အထက္ေဖၚျပပါအခ်က္အလက္ႏွင့္ ကိန္းဂဏန္းေတြဟာ သူ႔ဖာသာသူျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မွန္က ေကာက္ႏုတ္တင္ျပထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အျငင္းပြားဘြယ္ရာအေၾကာင္းေတာ့မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္း ေလးေတြေတာ့ရွိပါတယ္၊ အခုေရာက္ရွိေနတဲ့ အေျခအေနမွ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကူးထားတဲ့ေနရာကိုေရာက္ေအာင္ ဘယ္ပုံဘယ္နည္းႏွင့္ အေရာက္သြားရမလဲေပါ့၊ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ၂၁ ရာစု ဂလိုဘဲလ္လိုင္ဇဲရွဲန္းလွိဳင္းေပၚ ဘယ္ပုံဘယ္နည္းျဖင့္ ကူးခတ္ျပီးသြားၾကမလဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာဘဲ မူတည္ေနပါလိမ့္မယ္။

အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြဟာ ၁၉၈ဝ-၂ဝဝဝ ၾကားက သူတို႔ကူးခတ္လာတဲ့ ဂလိုဘယ္လွိဳင္ဇဲရွဲန္း လိုင္းေပၚမွာဘဲ ရွိေနၾကတယ္။  ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ စက္မႈကုန္ထုတ္ႏွင့္ စီးပြားကူးသန္း၊ ေငြေၾကးႏွင့္ နိုင္ငံ တကာဆိုင္ရာႏိုင္ငံေရးေတြမွာ ေျခေခ်ာ္ေနၾကတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕စီးပြား စံ ႏွမူနာကို ဝါရွိန္တန္မူေပၚအာရုံစိုက္ရျပီး ကုန္ကူးသန္းအေရးကိုေတာ့ ကမၻာ့ကုန္သြယ္ (WTO) မူကို စဲြကိုင္ထား ပါတယ္။

ေငြေၾကးပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚလာတန္ဖူးႏွင့္ IMF ရဲ႕မူကို စံနမူနာထားျပီး လုံျခံဳေရးပိုင္းဆိုင္ရာမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အေမရိကန္ဗိုလ္က်စိုးမိုးေရးျဖင့္ စစ္တပ္ရဲ႕အင္အားကိုအားကိုးေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလိုက်င့္သုံးျခင္းရဲ႕ရလဒ္ ေၾကာင့္ ၂၁ ရာစုမွာ အားလုံးအေပၚဗိုလ္ဆဲြျပီးအႏိုင္ရသူအျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ေပမဲ့ အားအင္ကုန္ဆုံးေနတာကို လည္းခံစားေနတာပါ။

အႏိုင္ရဗိုလ္ဆဲြသူအျဖစ္ရပ္တည္ေနေပမဲ့ ပညာေရးဝန္ေဆာင္မႈႏွင့္ ေသေမြးစာရင္းကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ အက်ဳိးအျမတ္ကိုမျမင္ေတြ႔ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကမၻာလုံးမွာ ဂလိုဘဲလ္လိုင္ေဇးရွဲန္းေၾကာင့္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ အေျခအေနျဖစ္ေပၚလာေနခ်ိန္ အႏိုင္ရဗိုလ္ဆဲြထားသူက ေရွးရုိးစဲြဝါဒနဲ႔ဘဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မွာပါ။

တကယ္ေတာ့ ၂၁ ရာစုဂလိုဘဲလ္လိုင္ေဇးရွဲန္းဟာ ၂ဝ ရာစုတုန္းက ဂလိုဘဲလ္လိုင္ေဇးရွဲန္းနဲ႔ မတူေတာ့ပါဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေရြ႕လွ်ားေနေသာ ေရနံတင္သေဘၤာၾကီးလို စီးပြားကူးသန္းလမ္းေၾကာင္းဟာ ေတာင္-ေျမာက္မွ အေရ့ွေတာင္ဘက္ဦးတည္ လာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာက္ပါေမးခြန္းေလးေတြကိုလည္း စဥ္းစားဖို႔ လိုလာ ျပန္ပါျပီ။

တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ အတက္အက်ရလဒ္ကို အာရွႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ စက္မႈႏိုင္ငံသစ္စီးပြားေရး (Newly Industrialized economies- NiEs) ႏွင့္ပါတ္သက္လာမလား၊ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံရာထူး အေျပာင္းအလဲျဖစ္လာမလား၊ အတိုးျဖင့္ အရင္းတိုးပြားရရွိေသာႏိုင္ငံဘက္ ကူးေျပာင္းလာႏိုင္မလား၊ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ ေရရွည္တည္တံ့ႏိုင္မလား၊ ဒါမွမ ဟုတ္ နယူလစ္ဘရယ္စနစ္ကို ဆိုင္းငံ့သြားေစမလား၊ ဒါေတြအားလုံးကို ႏိုင္ငံ့စီးပြားကံေကာင္းျခင္းဟု မွတ္ယူ မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အခြင့္ေကာင္းႏိုင္ငံေရးစီးပြားတစ္ရပ္ကို အဖဲြ႔အစည္းသစ္ျဖင့္တည္ေထာင္တယ္လို႔ ရႈျမင္ရ မလား၊ လူတန္းစားမေရြးကူးလူးခြင့္တစ္မ်ဳိးလား၊ ႏိုင္ငံတကာဆိုင္ရာႏုိင္ငံေရးတစ္မ်ိဳးလား။

ဒီလိုအေျပာင္းအလဲရဲ႕ဂယက္ကို ဖြံ႔ျဖိဳးမႈတစ္ရပ္အေနနဲ႔သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြက က်ေနာ္ တို႔ကို အက်ိဳးေက်းဇူးေတြျဖစ္ထြန္းေစမလဲ စသည္ျဖင့္ စဥ္းစားဖို႔လိုလာျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေဖၚ ထုတ္စစ္ေဆးျပီး ရလဒ္ေကာင္းျဖစ္ေပၚလာေရးဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စဥ္းစားပုံစဥ္းစားနည္း၊ ေတြးေခၚပုံေတြးေခၚ နည္းက အေရးၾကီးလာျပန္ပါတယ္။

က်န္ေနာ္တို႔ သိထားျပီးအခ်က္မ်ားမွ အနီးစပ္ဆုံး တြက္ခ်က္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ စြန္႔စားရမည့္အေျခအေနျဖစ္ ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ အခ်ိန္ႏွင့္ တျဖည္းညီေျပာင္းလဲေနလို႔ တြက္ခ်က္ရခက္ေစ ပါတယ္။

ဥေရာပပါလီမာန္အမတ္ Glyn Ford ေျပာစကားကို ကူးကားမယ္ဆိုရင္-ဥေရာပ ယူနီယံဟာ အေမရိကန္ထက္ IMF ကိုေထာက္ခံမဲေပးခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိနယူလစ္ဘရယ္အေတြးအေခၚကိုေတာ့ စိန္ေခၚမႈမျပဳလုပ္ႏို္င္ ဘူး၊ ထိုနည္းတူ လတ္တင္အေမရိကပါဝင္လာမႈေၾကာင့္ WTO မွာ အဖဲြ႔ေတြဖဲြ႔လာၾကတယ္၊ တိုက်ိဳမွာျပဳလုပ္တဲ့ ကုလ (UN) အစည္းအေဝးမွာ Santiago-Plus-Five, Burban-Plus-Five ဆိုျပီးဖဲြ႔ျပေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ကမၻာ မွာ ဒီလိုႏိုင္ငံေတြဖဲြ႔ျပီးေနမွျဖစ္ေတာ့မလား။ အခုဆိုရင္ ASIAN+3 ကိုေတာင္ ေတြ႔ေနရျပီေလ။